Het
wordt deze dagen breed uitgemeten in de media wie de rekening van het
Klimaatakkoord gaat betalen: zoals te verwachten komt de energietransitie voor
rekening van de burger en niet de industrie die toch het leeuwendeel van de
opwarming veroorzaakt. We roepen het zelf over ons af: de Nederlandse burger betaalde
immers zonder morren de economische crisis om de falende blauwe pakken van de financiële
sector te redden, daarom mogen ze nu ook nog even het Klimaatakkoord betalen denken
de middenpartijen.
Er
zit wel logica in natuurlijk. Maar waarom de gewone Nederlandse belastingbetaler
dit pikt, terwijl de Fransen Parijs in de fik steken als ze genaaid worden? Zal
wel weer iets met cultuur te maken hebben. Ik hou het op slappe knieën, maar dit
terzijde.
Nu
dat Klimaatakkoord… Op voorhand moet ik kwijt dat je mij een tamelijk klimaatneutraal
geval kunt noemen. Wat dat betreft zou ik als voorbeeld voor de natie kunnen dienen:
ik eet nauwelijks vlees en zuivel, bezit geen auto en vliegen doe ik al
helemaal niet aan. Als Rob Jetten (D66) of Jesse Klaver (GL) me opmerken, roepen
ze me uit tot klimaatburger van het jaar – ware het niet dat ik deze partijen vanwege
hun enge identiteitspolitieke gedachtegoed over Zwarte Piet, historische
figuren, genderneutrale taal en toiletten of ander verknipt deugmensengedoe als
opdringerige Jehova’s getuigen de deur uit zou duwen.
Gelukkig
heb ik nog een andere kant die door de groene modelburger niet op prijs gesteld
zal worden, die me om die voorliefde waarschijnlijk zullen uitmaken voor de ultieme
antichrist. Hoewel ik zelf geen auto bezit, ben ik gek op keihard scheurende benzineslurpende
auto’s in de Amerikaanse actiefilm. Zelf rijden kan ik niet, hou ik niet van, maar
van het glanzende chroom, gierende remmen in de bochten, brullende motoren bij
het stoplicht afkomstig van prachtig vormgegeven Amerikaanse auto’s bestuurd
door stoere acteurs hou ik des te meer. Met daaraan gekoppeld de nodige misdaad
natuurlijk, er moet wel een reden zijn voor een spectaculaire achtervolging.
Waar
ik persoonlijk van smelt is de ‘Highland Green’ Ford Mustang GT Fastback waarmee
Steve McQueen in de film Bullit (1968) door de steile straten van San Francisco
scheurt. Zo’n bulderende Mustang die in z’n eentje verantwoordelijk is voor flink
wat gaten in de ozonlaag, zeg maar. Of neem ‘vluchtwagenchauffeur’ Ryan Gosling
in Drive (2011) in z’n Chevrolet Malibu uit ’73 die als kruimelcrimineeltje de
echte slechteriken te slim af is. Of dat door de fraaie auto komt kan je
betwijfelen, maar zelf denk ik toch van wel. Want als je zo’n auto bezit kan je
niet alleen alles maar lukt je ook alles, vermoed ik.
Maar
dan pakken donkere wolken zich samen…Hoe anders zullen achtervolgingen zijn met
zo’n geluidloze overgesubsidieerde Tesla of elektrische BMW? Zie je Charlize
Theron (The Italian job), Matt Demon
(Jason Bourne), Robert De Niro (Ronin) of Roger Moore (James Bond) al rondscheuren in zo’n… ja,
hoe moet je zo’n ding eigenlijk noemen? ‘Halsemamobiel’, ‘Klavercar’, Jettenbak?
Ik voorzie dan ook een sombere toekomst voor de Amerikaanse actiefilm in onze
bioscopen, die in kader van heropvoeding door de groene deugdictatuur ongetwijfeld
zullen worden verboden.
Voor
de liefhebber rest er dan nog maar één ding, asiel aanvragen in Cuba. De
straten van Havanna worden immers gedomineerd door Buicks,
Plymouths en Chevrolets uit de jaren vijftig en met het klimaat zit het daar
ook wel goed. Cuba een tropisch eiland zoals God het bedoeld heeft.
Kretz